تاب بنفشه می دهد تره مشک سای تو 

                         پرده غنچه می درد خنده دلگشای تو

ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز

                       کز سر صدق میکندشب همه شب دعای تو

من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان

                        قال و مقال عالمی می کشم از برای تو

دولت عشق بین که چون از سر فقر و افتخار

                      گوشه تاج سلطنت می شکند گدای تو

خرقه زهد و جام می گرچه در خور همند

                      این همه نقش میزنم از جهت رضای تو

شور شراب عشف تو آن نفسم رود ز سر

                       کاین سر پر هوس شود خاک در سرای تو

شاه نشین چشم من یکته گه خیال تست

                       جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو

خوش چمنی است عارضت خاصه که در بهار حسن

                      حافظ خوش کلام شد مرغ سخن سرای تو

---