دارم آ هنگ فیلم ۴ ازداج و یک تشییع جنازه
از گروه wet wet wet رو گوش میدم و میرم به یه زمانی
که واای چه خوب بود کوچولو بودم کوچولوی کوچولو پر از اعتماد به همه
و شادیهای کوچک که واقعا کوچیک بودن ولی برای من مهم بودن
باید بگم دارم فکر میکنم کم کم که این دنیا هم وفا نداره راستش و بخوایین خوشحالم که اینجوری شده چون از خیلی چیزا آ دم را حت دل میکنه که قبلا خیلی مهم بودن
بعد احساس سبکی و بی قیدی میکنه
چرا همه انقدر وحشت کردین از اون پست قبلیه که غر زده بودم نمیشه که آدم همیشه شاد باشه میشه ؟البته اینم تازه گی خودم بهش رسیدم اگه نه قبلا فقط دلم میخواست بخندم
و شاد باشم خوب حالا باید عادت کنم که دیگه اون جوری نمیشم و باید کم کم بزرگ بشم آ‌ی
خدا چقدر سخت و درد آوره عادت به تنهایی کممممممک نه بابا اونجورام نیست کسی پا نشین بیایین دم خونمون من خوبم فقط باید زمان بگذره